Prolog

Czy znacie kogoś doskonałego?
Jeden ma za duże uszy, drugi jest za bardzo lubiany, a trzeci? Trzeci nie jest pierwszy. To wystarczy.
Nie ma nikogo doskonałego. Każdy ma jakąś wadę.
Może skoro nie ma doskonałości to niedoskonałość jest doskonała?
Ale skoro niedoskonałość jest doskonała to wszyscy jesteśmy doskonali.
Natomiast, jeżeli jednak wszyscy jesteśmy doskonali to nikt nie jest doskonały, bo nie jesteśmy jedyni.
Doskonała doskonałość nie jest doskonała.

   Wytarła pot z czoła i szyi. Zaczęła nową serię ćwiczeń. Bez problemu podnosiła czterdziestokilowe ciężarki w obu rękach jednocześnie. Biegała trzy do czterech godzin bez zmęczenia. Skakała na dwa metry wzwyż, a lądowała sześć dalej. Przeciętny Amerykanin przegrałby z nią w przeciągu minuty.
   Po skończonej serii rozciągnięć weszła na matę, gdzie czekał już sensej. Był to starszy człowiek, od którego biła pewność siebie. Ukłoniła się. Nie patrzyła na jego ruchy. Patrzyła mu w oczy. „Ruch to oczy” – przypomniała sobie słowa ojca. „Najpierw oczy, potem ruch.” Zaraz przed tym jak niski człowiek w białym kimono zaatakował oderwał od niej wzrok, aby spojrzeć na swój cel. Dzięki temu blondynka wykonała perfekcyjny unik. Szybko odwróciła się i przerzuciła mężczyznę przez ramię.

   Zaskoczony człowiek otworzył szeroko swoje dość małe oczy. Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie.

   Zeszła z maty i skierowała się do szatni. Przed drzwiami pomieszczenia czekał wysoki brunet w garniturze. Jego twarz była niewzruszona. Przypominał posąg.
   - Zwolnij go – wydała polecenie blondynka przechodząc obok niego. – I znajdź kogoś lepszego. – Zniknęła w pomieszczeniu, zamykając jego drzwi.

***